Wat een stilte hier zeg.

Om half zeven in de ochtend werden we wakker, nog donker buiten en wat vogelgeluiden.

Wauw, wat een prachtige zonsopgang zeg, de lucht is gelig blauw aan de horizon.

Wel erg koud, zo'n graad of 3 boven nul.

We gaan vandaag op wandeltocht naar de Kingscreek.

Dit zal zo'n 2 uur lopen worden, maar met de zon strak aan de hemel valt dit best mee.

Ontbijten doen we met ons zelf gekochte brood, kaas, ham, nutella en peanutbutter.

Zo, wat flesjes water in de rugzak, chocolatecakes erbij en in de auto naar de walk rijden, zo'n 6 kilometer terugrijden van et resort.

Oké, daar zijn we, niet de enige blijkt. Net zo gezellig, we groeten de voorbijgangers en zien er verschillenden naar de rots lopen en deze beklimmen. Je kunt hier helemaal naar boven klauteren, meer dan 80 meter hoog, maar er is geen houvast tijdens het klimmen en we besluiten de makkelijke route te volgen en niet deze.

De makkelijke route duurt 1 uur en voert ons tot in de canyon. Dit is werkelijk een schitterende wandeling midden in de natuur. Overal staan bordjes met daarop tekst over de bijbehorende beplanting.

De rotswanden zijn hier heel hoog tot 100 meter en in de zon geven ze een rode kleur.

Peter blijft foto's maken en ik hanteer de video. Sebas heeft zijn eigen toestel en klikt er ook vrolijk op los.

Wel wat lastige plekjes af en toe maar we bereiken het eindpunt.

Hier is een plas water te vinden, het enige water in de wijde omgeving.

De bodem van deze plas is zeker 2 meter diep, omdat het water kraakhelder is, kun je de bodem zien. Er zwemmen watvisjes rond.

Je kunt dit water gewoon drinken, een bordje vermeldt dit.

Na een half uurtje hier rondkijken en wat pratend met andere toeristen, we maken voor elkaar foto's met iedereen erop, kopen we weer terug naar de carpark.

Poeh, wat is het warm geworden zeg. We rijden terug naar het resort en gaan naar de helicopterplek.

Ja, we hebben besloten om de vlucht te maken met zijn 3-en.

De gele helicopter staat stil op de baan en in het kantoortje zitten 2 mannen te praten.

De ene is de piloot, de ander is nog lerende voor piloot.

Heel geanimeerd praten we over van alles en nog wt en besluiten om de tocht te maken om 3 uur 's middags en een lengtevan 30 minuten.

Het is nu 12:30uur dus we hebben nog even de tijd. eerst maar koffie drinken met cheesecake, Sebas lust wel een beefburger. Oh, wel goed opletten, want je hebt zo een kangoeroeburger of camelburger besteld.

Zo, het is bijna 3 uur, dus op naar de helikopter.

De piloot ligt languit op de bank in het kantoortje. Hij ligt dus op ons te wachten. We gaan naar de helicopter, Peter moet achter de piloot plaatsnemen, ik ga links naast de piloot zitten en Sebbas achter mij en naast zijn vader. Dit vanwege het gelijkmatig verdelen van het gewicht.

De rotor begint te draaien, we trillen wat door elkaar heen en zetten de hoofdtelefoons op.

Nu praten we alleen nog maar via de microfoon met elkaar.

Het hele zooitje gaat de lucht in en binnen korte tijd zitten we op 500 meter hoogte.

Wat een uitzicht zeg, het is hier heel erg vlak met alleen de rotsformaties van Kings canyon in het zicht.

Die tijd van 3 uur is goed gekozen, je hebt nu geen schaduwen op de grond dus zie je werkelijk alles wat groeit en bloeit.

En wat zien we dan? Een aantal wilde paarden die onder een boom staan te schuilen voor de zon en ..... een aantal kamelen. Nou ja, kamelen, het zijn dromedarissen, maar de aussies noemen ze camels.

Volgens onze piloot zijn er zo'n 1 miljoen kamelen in Australie. Nooit geweten. Ooit hier geimporteerd om als lastdier te fungeren maar daarna aan hun lot overgelaten.

Werkelijk, wat een adembenemend uitzicht van boven op Kings canyon. Hoe is het mogelijk dat dit 600 miljoen jaren geleden is gevormd tijdens de big-bang.

Het lijkt wel of de tijd hier sindsdien stil heeft gestaan.

Jammmer, het hlaf uurtje is al snel voorbij en als we weer met beide voeten op de grond staan beseffen we pas hoe klein en nietig wij zijn.

Nou, dan maar weer terug naar onze resortkamer en even bijkomen van dit fenomeen.

Vanavond gaan we weer in het enige restaurant eten, daarna de koffers pakken want morgen rijden we alweer door naar de volgende accomodatie, Ayers rock.

Dan gaat onze wens in vervulling en zien we de Uluru. We kunnen niet wachten tot het morgen is.