Okee, de laatste keer wakker worden in een hotelkamer/resort.

Opnieuw een priemende zon door het slaapkamergordijn, brrrrr wel koud, rond 5 graden.

Angeline port mij in de zij en zegt: ga jij even de zonsopgang filmen op het terras, die beelden hebben we nog niet, wel van de zonsondergang.

Nou vooruit dan, ik sta op en neem de foto- en filmcamera mee op het terras.

Ja hoor, daar is ie weer, die ploertendoder. Wauw, weer een amazing beeld buiten. Die geel, groen, blauwe gloed van de lucht met aan de horizon de uluru. Dit moet je gezien hebben.

Ik sta buiten te wachten en maak elke minuut een foto vanuit hetzelfde standpunt, leuk voor later om al die foto's in 1 lijst te plaatsen van donker naar licht.

Ik hoor vanuit de slaapkamer een luide roep van Angeline naar Sebas zo van 'schiet eens ff op, we moeten alles inpakken, want we gaan hier weg met het vliegtuig'.

Dus ik stop mijn foto- en filmopnamen en ga meedoen met het inpakken.

Wat een zooi hebben we weer verzameld aan folders, bonnetjes en vooral nieuwe t-shirts en souvenirs zoals cap-pins.

De koffers ploffen zowat uit elkaar, maar alles zit erin.

De zware dingen hebben we in de handbagage en hopen zo zonder overgewichtin te checken.

Ik haal de auto, die staat op een parkeerplaats ver van ons appartement af en rijd deze tot vlak bij.

De 3 koffers erin, de handbagage (1 minikoffer en 2 rugzakken)erbij plus 2 vesten en 1 jasen dat is het dan. O ja, en de 2 koeltassen met chocolade ook nog.

Na het uitchecken in het resort gaan we eerst nog de auto volgooien met opnieuw peperdure brandstof (nu AUS$ 2,14).

Dan op naar het vliegveld waar we gisteren ook geweest zijn voor de helikoptervlucht.

Het stelt niet veel voor het vliegveld, er is slechts 1 laag gebouw waar alles gedaan wordt, aankomst, vertrek, coffeeshop, winkel met souvenirs, wachtkamer.

De auto uitgeladen en op de P-plaats gezet. Gelukkig kan ik de autosleutels in een daarvoor bestemde box deponeren, we hoeven niet te wachten op iemand van de autoverhuur.

Het is nu 10 uur in de ochtend en we gaan pas om half twee de lucht in. Fijndat er al ingecheckt kan worden, dus koffers inleveren, benieuwd naar het gewicht.

De 1e 25 kilo, de 2e 24 kilo en de 3e 21,5 kilo. Ik denk, oké bijbetalen, maar wat blijkt, we mogen 23 kilo de man meenemen, dus geen toeslag. Pffffff wij blij.

Dan de handbagage door de scanner en wij door het detectiepoortje. Alles in orde tot een dame mij roept en zegt even mee te komen om te checken of ik mogelijk explosieven bij me heb of iets dergelijks. Dit is dus de 2e keer dat ik de l*l ben.

Het loopt weer goed af en we komen in de wachtruimte. Het is hier muisstil, we zijn de enigen.

Tot een uur voor vertrek, 3 bussen komen eraan en ze spugen letterlijk hun inzittenden eruit.

Nu is het wel veel drukker ineens.

Dan om 1 uur komt het vliegtuig eraan en stopt precies voor onze neus. Zo kunnen we de hele procedure volgen.

Zeker 80 passagiers stappen uit via een ouderwetse trap, de koffers gaan eruit en een brandstofauto komt langszij.

Dan onze koffers erin, de catering wordt aan boord gebracht, de schoonmaakploeg gaat het vliegtuig in.

Om 13:20 mogen wij boarden (Quantas), ik denk zo'n 50 passagiers stappen met ons binnen, dus plek genoeg. We zitten bij de nooduitgangen en hebben zodoende heeeeel veel beenruimte.

De overige mensen in de wachtruimte pakken blijkbaar het volgende vliegtuig naar Sydney .

10 minuten later gaan we al de lucht in, dat is rap zeg.

Angeline filmt het hele gebeuren en we nemen afscheid van de outback met zijn rode zand.

De crew verzorgt ons goed, drinken en eten (lunch)en weer drinken.

Na dik 2 uur zien we Perth aan de horizon verschijnen. Het vliegtuig daalt snel en voor we het weten staan we al weer op vaste bodem van het 'domestic' vliegveld omdat we een binnenlandse vlucht hebben.

Jeetje, hier is het iets koeler lijkt ons.

We lopen door de slurf naar het hoofdgebouw en willen wachten op onze koffers. Maar die liggen al op de band en we moeten ons haasten om niet nog een ronde te wachten.

Ik bel de familie om te zeggen dat we er zijn. Brian, Angeline's neef, zegt ons om te wachten bij de kiss&ride, dan pikt ie ons op.

We lopen naar buiten en vallen bijna om van de hitte. Zo, dus in Perth is het ook warm vandaag, de zon steekt hier ook.

Het is ontzettend druk hier, veel mensen die afgezet worden met de auto, een hele file.

Wij wachten, en wachten, en wachten.

Ik bel Brian nog eens op zijn mobile. Hij neemt op en zegt, dat ie binnen 5 minuten erzal zijn.

We wachten weer 10 minuten, maar nog geen spoor van Brian.

Ik bel nog eens. Of we nog even willen wachten, hij is al op het vliegveld aangekomen, maar het is erg druk.

Dan komt ie met zijn Hyundai Sonata aanrijden. Onze bagage past er net in inclusief ons drieën.

We zijn net op peekhour aangekomen, d.w.z. elke dag vertrekken er vliegtuigen vanaf dit vliegveld vol met arbeiders naar de mijngebieden in het noorden van Australië, dus we hebben een beetje pech, maar goed, we zijn nu onderweg naar Brians huis.

De trip duurt toch wel een half uur tot we de oprit oprijden van de dubbele garage van zijn huis.

Dineke, zijn vrouw en Angeline's nicht, staat buiten opstraat en wijst naar haar pols zo van 'wat duurde dat lang zeg'.

Alles uitladen naar onze eigen slaapkamers in hun huis en dan omkleden voor iets luchtigers.

De koffie en thee staat klaar en we gaan buiten op de veranda zitten en komen een beetje terug in de werkelijkheid.

Weer een dag van inpakken, haasten en uitpakken, voorlopig de laatste tot over 12 dagen.

We vertellen over van alles wat we gedaan hebben en spreken af, dat we morgen een louzy dag zullen nemen, niets doen, laid back en dat soort dingen.